Apakah Bulan Kesedaran Kesihatan Mental Minoriti?
Oleh Tiffany "TJ" Joseph, Bened Life Pakar Neurodiversiti & Kurang Upaya
Bulan Kesedaran Kesihatan Mental Minoriti berlaku setiap bulan Julai. Ia adalah bulan yang menjurus ke arah menyedarkan orang di ruang minoriti bahawa stigma dan rasa malu tidak mempunyai tempat dalam komuniti kita, dan penerimaan itu adalah jalan ke hadapan.
Nama penuh bulan ini ialah Bulan Kesedaran Kesihatan Mental Minoriti Kebangsaan Bebe Moore Campbell. Bebe Moore Campbell menarik perhatian kepada stigma tanpa henti yang dihadapi oleh orang yang mengalami gangguan kesihatan mental dalam komuniti kulit berwarna. Untuk memerangi stigma ini, dia menyokong rang undang-undang untuk bulan yang dinamakan yang akan meningkatkan kesedaran. Dia meninggal dunia dua tahun sebelum ia akhirnya diluluskan.
Perikatan Kebangsaan mengenai Penyakit Mental (NAMI) berkata,
"Pada tahun 2008, Julai telah ditetapkan sebagai Bulan Kesedaran Kesihatan Mental Minoriti Kebangsaan Bebe Moore Campbell oleh Dewan Perwakilan AS... [Pada] NAMI, kami terus mengiktiraf kepentingan menghormati Bebe Moore Campbell. Kerja perintis beliau dalam membantu mengubah budaya kesihatan mental dan memecahkan halangan sistemik dalam komuniti yang kurang mendapat perkhidmatan harus diiktiraf selama-lamanya."
Mengapa Bulan Kesedaran Kesihatan Mental Minoriti Penting?
Dalam banyak komuniti minoriti di AS, adalah perkara biasa untuk mempercayai bahawa seseorang telah "gagal" jika mereka mempunyai penyakit mental.
Daripada memikirkan kesihatan mental sebagai lanjutan daripada kesihatan badan kita, kami berpendapat mempunyai perjuangan kesihatan mental bermakna seseorang gagal dalam hidup atau dirasuki oleh entiti jahat. Berkali-kali, saya telah mendengar daripada ahli keluarga dan orang lain dalam hidup saya bahawa saya perlu berdoa untuk menghilangkan penyakit mental saya dan bukannya mengambil ubat.
Stigma mengenai kesihatan mental dalam komuniti kita membentuk kitaran ganas dengan underdiagnosis dan kurang rawatan. Stigma menyebabkan rasa malu, dan rasa malu menyebabkan orang bersembunyi dan bukannya mendapatkan bantuan yang mereka perlukan. Kadangkala, orang bersembunyi sehingga terlambat, dan penyakit mental mereka mengakibatkan insiden serius atau berselisih dengan penguatkuasaan undang-undang.
Cabaran dalam Penjagaan Kesihatan Mental Minoriti
Mereka yang mendapatkan bantuan mungkin tersilap didiagnosis atau kurang didiagnosis kerana berat sebelah atau kekurangan latihan budaya profesional kesihatan mental. Dan mereka yang didiagnosis mungkin mendapati rawatan sukar diakses. Walaupun ini benar secara umum, banyak minoriti mungkin mempunyai perlindungan insurans kesihatan mental yang lemah dan/atau kurang akses kepada penjagaan kesihatan yang betul, terutamanya penjagaan kesihatan mental. Perbezaan dalam penjagaan kesihatan mental di kalangan komuniti minoriti didokumentasikan dengan baik.
Dalam banyak keluarga minoriti, orang tidak mengenali sesiapa yang telah menerima diagnosis kesihatan mental atau berjaya dirawat dengan terapi atau ubat. Ini boleh membawa kepada kepercayaan bahawa minoriti tidak mendapat penyakit mental, kekurangan pemahaman tentang ke mana hendak mendapatkan bantuan, dan persepsi bahawa rawatan kesihatan mental "bukan untuk kita."
Disebabkan persimpangan kecacatan kita dan menjadi minoriti, sukar bagi komuniti masing-masing untuk melihat melepasi tekanan harian hanya cuba untuk terus hidup. Disebabkan ini, kita cenderung untuk tidak menerima penyakit mental pada orang lain mahupun diri kita sendiri. Memadamkan rasa malu dalam penyakit mental dalam komuniti kita tidak akan mudah.
Mengatasi Stigma Kesihatan Mental dalam Komuniti Minoriti
Jika menghapuskan stigma dan rasa malu daripada komuniti kita adalah langkah pertama, langkah kedua ialah penerimaan. Bebe Moore Campbell juga berkata bahawa "sebaik sahaja orang yang saya sayangi menerima diagnosis saya, penyembuhan bermula...." Penerimaan adalah salah satu langkah yang paling sukar kerana kita sebagai masyarakat dan individu telah dikondisikan dan diindoktrinasi untuk mempercayai penyakit mental sememangnya memalukan. Jika itu adalah sesuatu yang kita percayai sepanjang hidup kita tanpa persoalan, sukar untuk mempelajarinya. Tetapi ia perlu. Melupakan rasa malu itu menyelamatkan nyawa. Dan penerimaan adalah salah satu cara untuk melupakan stigma yang mengelilingi penyakit mental.
Kita boleh menerima bahawa penyakit mental tidak lebih memalukan daripada penyakit fizikal, iaitu: tidak memalukan sama sekali. Setiap orang mengalami penyakit fizikal dari semasa ke semasa. Ia sifat manusia. Sesetengah orang lebih bergelut dengan kesihatan fizikal mereka. Itu tidak berbeza dengan kesihatan mental; ada yang mempunyai sedikit kekecewaan di sana-sini manakala ada yang mempunyai lebih banyak pertempuran kesihatan. Mempunyai keadaan mental tidak menjadikan sesiapa kurang daripada, walaupun sesetengah orang mungkin cuba membuat seseorang merasakannya.
Penerimaan juga bermakna pengampunan diri kita dan keluarga dan rakan-rakan kita yang sakit mental. Terdapat pepatah apabila seorang kanak-kanak menyebabkan masalah kepada orang dewasa bahawa "mereka mengalami masa yang sukar, tidak memberi orang dewasa masa yang sukar." Mengetahui bahawa orang mengalami masa yang sukar dan tidak memberi orang lain masa yang sukar semasa rehat mental adalah baik untuk diingat bukan sahaja untuk orang yang kita sayangi tetapi juga untuk diri kita sendiri. Apabila saya merendahkan diri saya kerana tidak bersenam semasa terlalu tertekan, saya sepatutnya memberitahu diri saya bahawa saya tidak gagal dalam memotivasikan diri saya, tetapi saya sedang merawat kecederaan mental. Rahmat yang sama boleh diberikan kepada orang yang saya sayangi dengan keadaan kesihatan mental.
Apa yang menjadikan penerimaan begitu sukar dalam komuniti minoriti? Kami memanggil mereka ~isme. Ini ialah perkauman, seksisme, kapitalisme, dan lain-lain. Apabila orang menghadapi gaji yang lebih rendah dan kesan harian perkauman dan/atau misogini, tekanan meningkat. Digabungkan dengan stigma penyakit mental yang kuat dan tekanan harian, tiada siapa yang mahu menjadi punca lebih banyak tekanan dalam kehidupan orang yang kita sayangi. Tidak didiagnosis, menjauhkan diri daripada terapi, menangani perkara sukar sendiri adalah hasil daripada bersembunyi. Kami menyembunyikan perjuangan kami, walaupun mereka boleh dibantu dengan menghubungi.
Sebagai seseorang yang didiagnosis menghidap pelbagai penyakit mental, saya merasakan bahawa mendapatkan bantuan adalah perkara terbaik yang pernah saya lakukan untuk hidup saya. Saya menjalani terapi, menggunakan ubat, dan bercakap dengan bebas tentang perjuangan saya. Seperti yang dinyatakan di atas, tidak semua orang mempunyai akses kepada perlindungan penjagaan kesihatan mental. Tetapi saya ingin menormalkan menjangkau keluarga, profesional, 988 (Talian Hayat Bunuh Diri dan Krisis), atau rakan-rakan dekat atau jauh tentang sebarang perjuangan kesihatan mental.
Mengenai pengarang:
TJ ialah orang dewasa Autistik BiPOC yang bekerja dalam "pendidikan yang boleh diakses" dengan bukan penceramah Autistik remaja dan dewasa muda. Keghairahan mereka dalam ruang orang kurang upaya ialah hak komunikasi dan pendidikan untuk semua orang kurang upaya. Cari TJ di media sosial di Nigh Functional Autisme.
Bacaan yang disyorkan:
https://www.apa.org/pi/disability/resources/mental-health-disparities
Siarkan Komen!